13 września 1894 r. w Łodzi urodził się Julian TUWIM (zm. 27 grudnia 1953 r.), jeden z najpopularniejszych polskich poetów, autor tekstów kabaretowych i piosenek, współzałożyciel grupy poetyckiej „Skamander”, tłumacz poezji rosyjskiej, francuskiej, niemieckiej oraz łacińskiej.
Ukończył gimnazjum w Łodzi i jeszcze w czasie nauki przełożył na język esperanto utwory Leopolda Staffa, potem Juliusza Słowackiego. Pasje językowe odziedziczył po swoim ojcu, który studiował we Francji i władał kilkoma językami. W późniejszych latach Tuwim przekładał głównie z języka rosyjskiego, m.in. Puszkina i Majakowskiego. Tłumaczył również Horacego, Arthura Rimbauda.
W 1913 r. poeta zadebiutował wierszem „Prośba”, opublikowanym w Kurierze Warszawskim.
W roku 1916 przeniósł się do Warszawy by studiować prawo i filozofię. Z obu kierunków zrezygnował już po pierwszych semestrach.
W 1918 r. zakłada kabaret literacki “Pikador”, a dwa lata później wraz z kilkoma innymi poetami grupę poetycką „Skamander”. Podczas wojny polsko-bolszewickiej Tuwim pracuje w biurze prasowym naczelnego wodza sił zbrojnych Józefa Piłsudskiego. Po wojnie prowadzi ożywioną działalność jako autor tekstów i piosenek kabaretowych, współpracuje z pismami satyrycznymi „Cyrulik Warszawski” i “Szpilki”. Wraz z Antonim Słonimskim i Janem Lechoniem przygotowuje polityczne szopki. W 1919 r. zostaje członkiem założycielem istniejącego do dziś Związku Artystów i Kompozytorów Scenicznych.
Pod koniec lat międzywojennych Tuwim zaczyna tworzyć dla dzieci. Pełne humoru wiersze („Lokomotywa”, „Pan Hilary”, „Ptasie radio”, „Bambo”, „Słoń Trąbalski”) stanowią najbardziej popularną część twórczości Tuwima, w nich w pełni wykorzystał swój poetycki kunszt, bawił się językiem i odkrywał ciekawostki z nim związane.
W roku 1939 opuszcza Polskę i przez Rumunię i Włochy dociera do Francji. Wraz z nim emigrują inni znani poeci tacy jak Antoni Słonimski, Jan Lechoń, Mieczysław Grydzewski i Kazimierz Wierzyński. Rok później Francja kapituluje i Tuwim udaje się do Brazylii, potem do Nowego Jorku, gdzie mieszka do roku 1946. Mieszkając w Ameryce publikował w „Nowej Polsce” i „Robotniku”. W latach wojny poeta rozpoczyna pracę nad poematem “Kwiaty polskie”, nawiązującym do tradycji romantycznego poematu dygresyjnego.
Rok po zakończeniu wojny wraca do kraju i staje się ulubieńcem ówczesnych władz. W roku 1947 na trzy lata Tuwim zostaje kierownikiem artystycznym warszawskiego Teatru Nowego. W ostatnim okresie życia Tuwim pisał wiersze tylko na zamówienie, a wiele z nich dotyczyło różnego rodzaju rocznic. W ostatnich latach nadal tłumaczył poezję oraz fragmenty literatury obcej.
Umiera 27 grudnia 1953 roku w zakopiańskim ośrodku ZAIKS-u. Jego grób znajduje się na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.
[zdjęcie: Julian Tuwim – fragment wykonanego po wojnie zdjęcia ze zbiorów NAC, źródło: culture.pl]
[Bibliografia: juliantuwim.pl, culture.pl]
Spacerownik. Śladami Juliana Tuwima Joanny Podolskiej i Igora Rakowskiego-Kłosa
Biografia Tuwima poprzez miejsca z nim związane: Łódź, Inowłódź, Warszawa … ale też podróż do Berlina, Rzymu, Florencji, Pragi, Moskwy.
Mariusz Urbanek: Tuwim. Wylękniony bluźnierca
Portret nietuzinkowego Poety i barwnej osobowości przedstawiony w sposób prosty, bezstronny i bardzo ciekawy.
Agnieszka Frączek: Rany Julek! O tym, jak Julian Tuwim został poetą
Dla dzieciaków i nie tylko – Agnieszka Frączek z humorem i sympatią o dziedziństwie Julka Tuwima. Książka z urokliwymi obrazkami Joanny Rusinek.