22 października 1870 roku urodził się IWAN BUNIN, rosyjski pisarz, poeta i tłumacz (m.in. Sonety krymskie A.Mickiewicza), pierwszy rosyjski laureat literackiej Nagrody Nobla (1933 r. – za “surowe mistrzostwo, z którym rozwija on tradycje klasycznej literatury rosyjskiej”).
Debiutował zbiorem wierszy w wieku 17 lat. W 1910 roku opublikował swoją najgłośniejszą i najbardziej znaną powieść „Wieś”, w której połączył opis zacofania na rosyjskiej wsi z analizą rosyjskiego charakteru narodowego. Przyjaźnił się A.Czechowem, M.Gorkim, L.Tołstojem.
Po rewolucji październikowej udało mu się uciec do Francji. Osiadł w Grasse w Prowansji, gdzie pisał wiersze i nowele wyrażające nostalgię za przeszłością. Tam też powstały Przeklęte dni, antybolszewicki dziennik z okresu rewolucji 1917 i wojny domowej. W roku przyznania Literackiej Nagrody Nobla ukazała się powieść oparta na wątkach autobiograficznych – Życie Arsieniewa. Iwan Bunin był bardzo szanowany w środowisku emigracyjnym jako najstarszy żyjący pisarz rosyjski formatu Tołstoja i Czechowa.
Zmarł na atak serca w 1953 r. w Paryżu, pracując nad książką wspomnieniową o Czechowie.
[zdjęcie: serwis: ru.wikipedia.org]
książkę Renaty Lis z 2015 r.: W lodach Prowansji. Bunin na wygnaniu.
Opowieść o losach rosyjskiego artysty na wygnaniu z odwołaniami do wcześniejszych wydarzeń w życiu Iwana Bunina.
[…] większość z nas doświadczy starości, niektórzy wygnania, wszyscy – samotności. Renata Lis podsuwa nam na tę okoliczność żywot Bunina. Zdaje się mówić: popatrz, jak z tymi próbami (nie)radził sobie wielki i dumny pisarz; […] – Wojciech Stanisławski – “Żyzń Bunina” w serwisie: www.new.org.pl