6 października 1970 r. zmarł JULIAN PRZYBOŚ (ur. w 1901 r.), wybitny poeta, eseista, tłumacz, współredaktor czasopism literackich, autor zbiorów poetyckich, a także rozpraw o literaturze i sztuce, jeden z najwybitniejszych poetów Awangardy Krakowskiej.
W 1920 r. uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej pod Lwowem i pod Krasnem, gdzie dostał się do niewoli. Studiował polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim. Potem pracował jako nauczyciel w gimnazjum, a pierwsze dwa lata drugiej wojny światowej jako bibliotekarz w Bibliotece Zakładu Narodowego im. Ossolińskich we Lwowie.
W 1941 r. zostaje aresztowany przez gestapo. Po uwolnieniu następne lata wojny spędza w rodzinnej wsi, zajmując się pracą na roli. Po wojnie zostaje pierwszym prezesem Związku Zawodowego Literatów Polskich oraz członkiem Krajowej Rady Narodowej. Następnie jako dyplomata przebywa w Szwajcarii, a po powrocie zostaje dyrektorem Biblioteki Jagiellońskiej w Krakowie. W Krakowie poświęca się pracy naukowej. Opracowuje dwie antologie: Antologia polskiej pieśni ludowej oraz Wzięli diabli pana (zbiór tekstów o tematyce społecznej od XVII do XX w.).
W 1955 roku przeprowadza się do Warszawy, gdzie pracuje w „Tygodniku Kulturalnym”, na łamach którego zamieszcza niemal do końca życia swoje wiersze, artykuły i recenzje.
Pod koniec życia przenosi się do Domu Pracy Twórczej w Oborach. Umiera 6 października 1970 r.
Za swój debiut literacki Przyboś uważał publikację wiersza Cieśle na łamach „Skamandra” z 1922 r., zaś swój debiutancki tomik poezji –Śruby wydał w 1925 r. Należał do Awangardy Krakowskiej skupionej wokół pisma „Zwrotnica”, gdzie współpracował z Tadeuszem Peiperem, Adamem Ważykiem, Janem Brzękowskim i Jalu Kurkiem. Zgodnie z linią programową ugrupowania głosił kult miasta, cywilizacji i postępu.
W latach trzydziestych wydaje tomy Z ponad i W głąb las, które rozpoczynają okres dojrzałej twórczości Przybosia. Wielkie miasta zostają zastąpione wsią, zaczyna tworzyć formy bardziej refleksyjne. W wierszach tego okresu pojawia się również erotyka.
W Paryżu, gdzie Przyboś przebywał na stypendium powstaje jedno z najważniejszych osiągnięć poezji międzywojnia – tomik Równanie serca, z najważniejszym wierszem w tomiku Notre-Dame. Tomik wzbogaca problematykę utworów Przybosia o zagadnienia społeczne i elementy z paryskiego pejzażu.
Po wojnie w wierszach Przybosia pojawia się najwięcej autobiograficznych elementów zaczerpniętych z życia poety, głównie jego dzieciństwa spędzonego na wsi.
Pod koniec życia zainteresował się poezją dla dzieci, pod wpływem kontaktu z córeczką Utą, napisał wiersze o niej i dla niej, zebrane w tomie Wiersze i obrazki.
[zdjęcie z serwisu: kody.miastoliteratury.pl]